Polscy mężczyźni traktują uchodźczynie w przedmiotowy sposób: "Tak właśnie wyobrażałem sobie wschodnie piękności"

Tak, Polacy chętnie, w niesamowity sposób pomagają osobom z Ukrainy. Uchodźcy od samego początku mogą liczyć na nasze wsparcie w każdym aspekcie. Wiele osób zdecydowało się też przyjąć ich do siebie do domu.

Niestety niektórzy do sprawy podeszli chyba trochę bezrefleksyjnie i w swoich komentarzach dotyczących sytuacji nie unikali uprzedmiatawiających uwag. Szczególnie dotyczy to oczywiście niestety mężczyzn i ich podejścia do Ukrainek.

Wielu panów po prostu - tak jak Jaś Kapela - cieszy się chyba z napływu "pięknych dziewczyn". Niektórzy chyba nie widzą w Ukrainkach przybywających do naszego kraju, kobiet dotkniętych wojną. Patrzą na nie tylko jak na "piękne" obiekty, którymi mogą się pochwalić w sieci, ewentualnie z którymi, jak Kapela, mogą umówić się na randkę.

Jeden z użytkowników Twittera postanowił podzielić się zdjęciem przyjętych do swojego domu Ukrainek. Niestety, dodał do tego też swoje refleksje na temat uchodźczyń, które najwyraźniej przeniosły go myślami do "Ogniem i mieczem" Sienkiewicza.

Wpis skomentował też inny mężczyzna:

Nie publikujemy zdjęcia kobiet, które zamieścił użytkownik. Wielu wolontariuszu np. na dworcu Centralnym nie raz zwracało już uwagę na to, że uchodźcy nie są "zabawkami", z którymi możemy sobie robić zdjęcia i wrzucać je do sieci.

Oczywiście dokumentacja tego, co się dzieje, jest ważna, ale może zostawmy to po prostu fotoreporterom? Czy nie powinniśmy po prostu uszanować prywatności tych osób i wziąć pod uwagę tego, że mogą być np. straumatyzowane? Z resztą poradnik o tym, jak dobrze przyjąć osobę z Ukrainy, też znajdziecie na naszej stronie.

Niektórzy pewnie nie będą widzieli niczego złego w komentarzach tego typu. W końcu to tylko "docenianie urody Ukrainek". Traktowanie ich w taki sposób jest jednak klasycznym przejawem uprzedmiatawiającego podejścia do kobiet, które najzwyczajniej w świecie jest szkodliwe.

Nikt z nas nie chciałby być traktowany jak "przedmiot do podziwiania". A już na pewno nie w chwili, gdy uciekamy przed wojną i marzymy tylko o tym, by znaleźć się w wolnym od przemocy, bezpiecznym miejscu.

Chciałabym też na koniec zaznaczyć, że ten przypadek jest raczej tylko wyjątkiem od reguły. Naprawdę wielu z nas pomaga w cudowny i mądry sposób. Powinniśmy to robić dalej, nie zapominając przy okazji o szacunku i empatii. Pamiętajmy, że to nie jest historia "o nas", a "o nich".