Kto to powiedział? Bohaterowie lektur mówią tekstami Maty, Sandry S i Taconafide

Czwartego maja tegoroczni maturzyści zmierzą się z pierwszym egzaminem - tradycyjnie będzie on sprawdzać wiedzę z języka polskiego. Licealiści mają w tym roku wyjątkowo trudny orzech do zgryzienia: niezwykle obszerna lista obowiązkowych lektur stanowi realny powód do stresu.

Proponujemy więc szybką powtórkę z języka polskiego. Lektury z gwiazdką, ale w nawiązaniu do polskiej popkultury - tak, można się do tego odwołać na maturze.

"Dziady" cz. III Adama Mickiewicza. Gustaw przechodzi przemianę w Konrada, który podczas wygłaszania Wielkie Improwizacji prawie bluźni przeciwko Bogu. Jednocześnie sam widzi się jako Boga, patriotę, poetę, wybitną jednostkę. Utwór Paktofoniki to idealna referencja do lektury.

Oczywiście z przymrużeniem oka, przyjmując obiegową, internetową opinię o Izie Łęckiej. Jasne, miała swoje za uszami, ale warto pamiętać o kontekście społecznym i o tym, że według dzisiejszych standardów to Wokulski byłby creepem. W każdym razie, gdyby akcja "Lalki" toczyła się we współczesności, a Izabela Łęcka miałaby mniej zahamować - nagadałaby Wokulskiemu dokładnie tak, jak Sandra S.

"Wesele" Stanisława Wyspiańskiego nawiązuje do prawdziwego wydarzenia - wesela poety Lucjana Rydla i chłopki Jadwigi Mikołajczykówny, które odbyło się w podkrakowskiej wsi Bronowice. W dramacie Wyspiańskiego Lucjan Rydel ukrył się pod postacią Pana Młodego. To on wznosił toasty i tak jak sanah miał drobne spięcie z jakimś gościem. Dokładniej - z Hetmanem (Franciszkiem Ksawerym Branickim), który zarzucił mu chłopomanię ("czepiasz się chamskiej dziewki") oraz oskarżył go o brak wolnościowych aspiracji. Musicie przyznać - niezły diss.

Rodion Raskolników po zabójstwie starej lichwiarki mógł czuć się jak żywcem wyjęty z numeru "Art-B" Taconafide.Później jednak doświadczył załamania nerwowego, depresji i urojeń. Gdyby miał dobrą papugę... Kto wie, jak potoczyłyby się jego losy.

Jak wiadomo, Werter z powieści epistolarnej Goethego cierpiał z powodu nieodwzajemnionej miłości. Dokładnie tak, jak w utworze Malika Montany - zaproszenie, odrzucenie, a potem nabita klamka. Finał Wertera był gorzki: strzał w głowę punktualnie o północy i dwunastogodzinna agonia.