Polscy parlamentarzyści, obecni i aspirujący, nie mają już żadnych hamulców w podkręcaniu skrajnych emocji wśród swoich elektoratów. Z jednej strony oczekuje się od nas, że w niedzielę 4 czerwca, zamiast spędzać spokojnie czas z rodziną czy przyjaciółmi, będziemy "demonstrować siłę" jednej z partii politycznych na "wielkim marszu" w Warszawie. Z drugiej strony pada żenujący komunikat, że jeśli to zrobimy, jesteśmy praktycznie hitlerowcami.

Dlaczego dajemy się wciągać w tę karuzelę absurdu? Dlaczego politycy mają nasze pozwolenie na przerzucanie się chamskimi czy szyderczymi uwagami, które w każdym innym środowisku skończyłyby się błyskawicznie nieprzyjemną wizytą w HR-ach? Albo u dyrektora szkoły, bo często poziom rozhamowania emocji tak daleko odbiega od tego, jakiego zachowania oczekujemy od dorosłych ludzi.

Naprawdę trudno się dziwić, że wśród młodych ludzi wchodzących w dorosłość obserwowanie takiego zachowania "dojrzałych" polityków nie budzi, delikatnie mówiąc, entuzjazmu. W wyborach parlamentarnych w 2019 r. frekwencja w grupie 18-29 lat była najniższa i wyniosła niecałe 47 proc. Odbija się to również na tym, jakiego pokroju młode osoby mają ochotę wchodzić aktywnie do polityki.

Oczywiście absolutnie nie nawołujemy do niegłosowania i nieangażowania się. Przeciwnie, możliwe, że "odświeżenie" polskiej sceny politycznej to jedyny sposób na to, żeby przestała przypominać tę cyrkową. Może zamiast dawać się wciągać w rozbuchane emocje, które nie wnoszą niczego merytorycznego, warto przestać "odpalać się" na zawołanie tej czy innej partii.

Nikt nie zabroni nam ograniczyć się do zrobienia latarnika wyborczego, jak już się pojawi we wrześniu i zagłosować na te osoby, z których postulatami jest nam najbardziej po drodze. Nie na te, które robią wokół siebie najwięcej rozdygotanego emocjonalnie szumu.