Overthinking i jak sobie z nim poradzić

Leżysz w łóżku. Serial obejrzany, kilka stron książki przeczytanych. Odpisałaś/eś na wszystkie wiadomości. Czas spać. Tylko… no właśnie. Mija pół godziny, mija godzina, mijają dwie a Ty, zamiast zasnąć, myślisz. O wszystkim.

O tym, że boli Cię ząb. Może wypadałoby w końcu pójść do dentysty? Nie, jutro nie, jutro egzamin. A przecież nie nauczyłaś/eś się jeszcze tych wszystkich pytań. W ogóle to Kasia odpisała tylko okej, a chciałbyś/chciałabyś pogadać z nią dłużej. Czy ona w ogóle Cię lubi? A tę piosenkę wczoraj to wysłała tak po prostu, czy chciała coś nią przekazać? W zasadzie to jej nie odpisałaś/eś na tę wiadomość. Pewnie się obraziła. Na pewno. I już się do Ciebie nie odezwie. Nigdy.

Jeśli takie ciągi myśli dręczą Cię przed snem i nie tylko, to pewnie mógłbyś/mogłabyś już zostać profesjonalnym overthinkerem/ką.

Jakie są Twoje znaki szczególne? Myślisz. Ale nie na zasadzie - „myślę, więc jestem”, tylko bardziej - „myślę i przytłaczam moje jestem”. Czym? Analizowaniem. Rozkładaniem na czynniki pierwsze każdego zdania, każdej sprawy.

Overthinking przybiera najczęściej dwie formy – albo zamartwiania się przyszłością, albo roztrząsania i mielenia przyszłości. Warto wiedzieć, że nadmierne myślenie powoduje pogorszenie się zdrowia psychicznego, a to paradoksalnie sprawia, że mamy do niego jeszcze większą skłonność. To trochę taka samonakręcająca się spirala, którą trudno zatrzymać.

Wygląda to mniej więcej tak:

Można przecież powiedzieć, że nie ma nic złego w myśleniu. W końcu powinno prowadzić nas do rozwiązania jakiegoś problemu. Cóż, pewnie zazwyczaj tak się dzieje, ale overthinking nie polega na rozwiązywaniu, a na zadręczaniu się tą trudnością.

W języku angielskim do określenia overthinking dodaje się także termin rumination – co oznacza długotrwałe przeżuwanie pokarmu przez zwierzęta. Z tym że w tym wypadku przeżuwamy problemy. Mielimy je godzinami, aż w końcu ostatecznie tracą swój „smak” – przestają mieć jakąkolwiek wartość.

To nie jest to samo, co rozwiązywanie problemów. Myślenie nie opiera się tutaj na szukaniu rozwiązania, a na coraz większym zakopywaniu się w problemie.

Nie dowiadujesz się niczego o sobie, nie dostajesz nowej perspektywy, bo wciąż tkwisz w swoich myślach. Myślach, które w pewnym sensie są jak ten wąż, co zjada swój własny ogon – nie prowadzą Cię do niczego nowego, w kółko powtarzają to samo. Zanurzasz się w problemie, przytłaczasz rozważaniami, zadręczasz własnym samopoczuciem.

Dobra, ale jak sobie z tym poradzić?

Nie ma jednej, dobrej odpowiedzi. Przede wszystkim ważna jest świadomość. Zauważenie problemu. Potem, gdy będziemy już wiedzieli, że go mamy, łatwiej będzie „przyłapać się” na takim nadmiernym i niepotrzebnym myśleniu.

Polecam też medytację. Czasem naprawdę wystarczy 5 minut skupienia się na sobie, na swoich myślach i oddechu– zdecydowanie szybciej wyłapuje się wtedy te niepotrzebne, męczące rozważania.

Także jeśli jesteście overthinkerami/kami, wiedźcie, że nie jesteście w tym sami/same. I że my, ja też, codziennie próbujemy sobie jakoś z tym poradzić. Skoro dotarliście do końca tego tekstu, to wiecie już, na czym polega problem - czyli zrobiliście ten pierwszy krok, by sobie pomóc!

A Wy, jakie macie sposoby na overthinking?