Na Twitterze inba o demiseksualność. Co to za orientacja i czy serio jej potrzebujemy?

Skoro pojęcia dotyczące orientacji seksualnej są teraz trochę szersze, niż kiedyś, to pomyśleliśmy, że warto by było się nad tą demiseksulnością (z okazji tej twitterowej inby) pochylić.

Może idealnych odpowiedzi nie znaleźliśmy, ale mam nadzieję, że sensownie się z tego braku "prostych i jasnych odpowiedzi" wytłumaczymy i wszyscy zrozumiemy, dlaczego sprawa wcale nie jest taka prosta.

Obserwatorium Językowe Uniwersytetu Warszawskiego demiseksualność opisuje tak: "odczuwanie pociągu seksualnego do danej osoby tylko w przypadku nawiązania z nią silnej więzi emocjonalnej". Fajnie, tylko, co to właściwie oznacza?

Czy jeśli nie idę z dopiero co poznaną osobą do łóżka, jestem osobą demiseksualną? A co jeśli nie lubię się przytulać? Czy to nie jest to samo, co aseksualność? Odpowiedzi na te wszystkie pytania nie jest są tak proste, jak mogłoby się wydawać. Zanim jednak na nie odpowiemy, musimy sobie wyjaśnić jedną rzecz:

Pisaliśmy o tym trochę więcej tutaj, ale w ramach skrótu przypomnę, że tożsamość płciowa mówi o tym, z jaką płcią się identyfikujemy (można się też nie identyfikować z żadną). Z kolei orientacja seksualna informuje nas o tym, w kim się zakochujemy. Z tym że nie dotyczy to tylko seksu.

I tutaj np. wchodzi właśnie problem demiseksualności. Właściwie to tą emocjonalną więzią różni się od aseksualności, która opisuje osoby nieodczuwające pociągu seksualnego. Chociaż to też nie jest takie proste. Są osoby aseksualne, które np. czerpią przyjemność z masturbacji lub są aktywne seksualnie np. po to, żeby zaspokoić potrzeby partnera_ki_cza.

Orientacja seksualna jest dość płynnym spektrum, u każdego z nas wygląda inaczej i trudno zamknąć ją w jakieś konkretne i sztywne ramy. Niemniej, takie pojęcia jak te wyżej przytoczone, pozwalają jakoś, chociaż minimalnie, odróżnić te orientacje od siebie.

To nie jest tak, że osoba demiseksualna w ogóle nie ma ochoty na seks. Ma, ale dopiero wtedy, gdy zbuduje z osobą, którą jest zainteresowana jakąś głębszą więź. Tylko też oczywiście dla każdego ta "głębsza więź" będzie czym innym. Niektórzy będą potrzebowali lat, by ją zbudować, innym wystarczy np. pół roku budowania szczerej, pełnej zaufania relacji.

Demiseksualność jest też stosunkowo nowo nazwanym zjawiskiem – podkreślam "nazwanym", bo to nie jest tak, że wcześniej jej nie było. Po prostu nie było słowa, które dobrze by ją opisywało - dlatego wciąż musimy poszerzać o niej wiedzę, i dlatego nie tak prosto i jednoznacznie można ją opisać.

Jedno jest jednak pewne - jeśli ktoś identyfikuje się jako osoba demiseksualna, to… po prostu wypadałoby to zaakceptować. Ot tak, zwyczajnie, bez jakichś podważań czy tekstów w stylu: "No kiedyś, to to było normalne, patrz na moją babcię i dziadka".

Po pierwsze nie powinniśmy na ten temat dyskutować, bo nic nam do tego. To, że ktoś jest taki a nie inny, to sprawa tylko i wyłącznie tej osoby. Przypominam, że każdy z nas ma swoje życie i warto by było na co dzień zajmować się właśnie nim.

Po drugie ta osoba pewnie w całym spektrum demiseksualności ma jakąś swoją własną definicję, jakoś inaczej ją odczuwa. I jeśli chcemy ją poznać, to najpierw powinniśmy ją po prostu zaakceptować, a potem, jeśli tylko wyrazi na to zgodę, dopytać, jak ją odczuwa i widzi.

Dzięki temu na pewno lepiej zrozumiemy w ogóle tę orientację i tę osobę. I naprawdę, rozważanie w komentarzach na Twitterze, czy ktoś ma prawo mówić, że jest osobą demiseksualną, do niczego nas nie doprowadzi.

Polecam też bardzo zerknąć na cały wątek Sybil o demiseksualności:

Gdy pierwszy raz przeczytałam tekst Łukasza, to pomyślałam sobie - kurczę, ale to przecież nie jest tak, że każdy w klubie myśli tylko o tym, żeby się z kimś przespać. Albo że ludzie na Tinderze umawiają się tylko w wiadomym celu. Dla mnie takie przedstawienie sprawy było zbyt dużym uproszczeniem. A jeśli jego środowisko nie akceptowało tego, że zachowuje się trochę inaczej, to… po prostu powinien je zmienić.

Dopiero jak nad tym trochę pomyślałam, to doszłam do wniosku, że to jest jego doświadczenie, nie moje. Że nie mogę go podważać i kwestionować, tylko dlatego, że sama mam inne doświadczenia i obracam się w bardzo otwartym, akceptującym środowisku.

Także tym samym chyba chciałam po prostu napisać, że powinniśmy (ja też) skończyć z podważaniem tego, co ktoś czuje, jak się czuje, z czym się identyfikuje. Myślę, że gdybyśmy nie wytykali siebie palcami za jakiekolwiek odstawanie od "normy", to też żyłoby nam się łatwiej. W każdym razie jeśli zastanawialiście się, czy demiseksualność istnieje, to tak - istnieje.

Pewnie była z nami już od dawna. Pewnie niektórzy z Was będą się chcieli z nią identyfikować, inni stwierdzą, że to przecież "normalne" i tak "powinien wyglądać dobry związek". I fajnie. Fajnie, że każdy z nas będzie mógł wybrać swoją ścieżkę interpretacji siebie. Na tym (chyba) właśnie polega wolność*. Tylko jedna prośba - nie kwestionujmy wyborów, określeń i decyzji innych. Tyle.

Chciałabym jeszcze zaznaczyć, że pojęcie demiseksualności wymaga jeszcze większej liczby badań:

A jeśli chcielibyście poczytać więcej o demiseksualności i aseksualności, to możecie zrobić to tutaj - stąd, czyli z pracy doktorskiej Anny Strzelczak, doktorantki Zakładu Psychologii Eksperymentalnej na Uniwersytecie Jagiellońskim, pochodzą cytaty, których użyłam w tekście. A w wersji anglojęzycznej różne teksty o demiseksualność znajdziecie: tutaj, tutaj, tutaj i tutaj.