Ekoseksualność, czyli naturę traktuj jak kochankę i przeżyj orgazm w błocie

Jeszcze tydzień temu, przy okazji zagłębiania się w zodiakpłciowość myślałam, że nic mnie już nie zaskoczy. Wydawało mi się, że wiązanie swojej tożsamości płciowej ze znakiem wagi czy barana, to jakaś granica, której mój umysł już ponownie nie przekroczy. I wtedy pojawiła się ekoseksualność.

Pewnie, gdyby nie fakt, że wiem o istnieniu xenopłciowości, pomyślałabym po prostu, że to "ekologiczne uprawianie seksu", które miałoby się opierać np. na używaniu ekologicznych zabawek erotycznych. Cóż, okazało się, że sprawa jest nawet bardziej złożona niż xenopłciowość.

W 2015 roku Jennifer Reed - doktorantka na wydziale socjologii z Uniwersytetu Nevada w Las Vegas - napisała artykuł: "From Ecofeminism to Ecosexuality: Queering the Environmental Movement" i właściwie od niego zaczął się wielki boom na ekoseksualność. Rok później o naukowczyni pisał Vice, a teraz o tym intrygującym ruchu wspomina Krytyka Polityczna.

Reed doszła do tego, że termin "ekoseksualność" pojawił się już na początku XXI wieku, a w 2008 zaczynał być ruchem społecznym. Wtedy to Annie Sprinkle i Elizabeth Stepens - wrócimy do nich później - zaczęły organizować ekoseksualne śluby. W 2016 roku zainteresowanie tym nurtem wzrosło i, jak widać, utrzymuje się do dziś.

Jeśli chcielibyście się dowiedzieć, czym konkretnie jest ten ruch, to niestety nie dostarczę jasnych odpowiedzi. Twórcom chodziło przede wszystkim o to, byśmy zmienili sposób, w jaki patrzymy na planetę. Zazwyczaj postrzegamy ją jako "matkę ziemię". Osoby ekoseksualistyczne chcą patrzeć na nią jak na kochankę. W manifeście możemy przeczytać:

To myślenie o Ziemi jak o kochance może przejawiać się na wiele różnych sposobów. Można korzystać z ekologicznych produktów podczas seksu. Można kąpać się nago. Można urządzać sobie nagie wędrówki. Ale można też, jak mówiła Vice Amanda Morgan: "pieprzyć się z drzewem lub masturbować się pod wodospadem". Orgazmy w błocie czy seks z kapustą też są podobno jakimś wyjściem.

Ekoseksualność jest też pojmowana jako tożsamość płciowa. Osoby ekoseksualne mogą być osobami LGBTQ+, heteroseksualnymi, aseksualnymi i właściwie w swoim manifeście twierdzą, że "są wszędzie".

Na popularność ekoseksualiności i postrzeganiu jej jako tożsamości płciowej, znacząco wpłynęły działania performerek - Annie Sprinkle i Elizabeth Stephens. Aktywistki założyły stronę internetową, stworzył filmy dokumentalne i bardzo intensywnie promowały ekoseksualizm.

Zorganizowały też trasę "Dirty Sexecology: 25 Ways to Make Love to Earth" podczas której wszyscy ekoseksualiści mogli poślubić ziemię, księżyc i całą naturę. Chciałyby też, by "E" zostało dodane do LGBTQIA+. Według nich w 2016 roku było ponad sto tysięcy ludzi, którzy identyfikowali się z ekoseksualnością.

W bardziej przyziemnym rozumieniu tego nurtu chodzi po prostu o bardzo bliskie i czułe relacje z planetą. Ekoseksualizm ma nas uwrażliwiać na problemy ziemi, sprawiać, że bardziej poważnie będziemy podchodzili do kryzysu klimatycznego.

Szczerze, myślę że ekoseksualiści dogadaliby się z xenopłciowością - w końcu ona pewnie dopuszcza nawet identyfikowanie swojej tożsamości płciowej z pomidorem. Tylko że, tak samo jak w przypadku xeno i zodiakpłciowości, mamy tu znowu do czynienia z drobnym nadużyciem w stosunku do społeczności osób LGBTQ+.

Wydaje mi się, że odpowiedzią na lepsze i bardziej czułe traktowanie kryzysu klimatycznego jest po prostu ekopoetyka. I to ona, a nie orgazm w błocie, faktycznie może zmienić to, jak postrzegamy katastrofę klimatyczną i naszą planetę. Ale jeśli czujecie, że identyfikujecie się z Ziemią i jesteście osobami ekoseksualnymi, to też w porządku. W końcu nie krzywdzicie tym nikogo, prawda?

Źródła: Vice, Wikipedia, Sexecology.org, Ecosexuality: When Nature Inspires the Arts of Love