34-latka wybrała eutanazję. "Tylko" ze względu na cierpienie psychiczne

Holenderka Jolanda Fun postanowiła, że umrze 25 kwietnia w dniu swoich 34. urodzin. Przygotowywała się do tego od dawna, zaplanowała wcześniej swój pogrzeb. W wywiadzie dla tygodnika "The Sunday Times" wyznała: "Mój ojciec jest chory, moja matka jest chora, moi rodzice walczą o utrzymanie się przy życiu, a ja chcę 'wyjść' z życia".

Fun wyjaśniła brytyjskiej gazecie, że jest w spektrum autyzmu, a od dziecka cierpi na depresję, zaburzenia odżywiania i trudności w nauce. Opisała swoje życie jako: "Ciemność, nadmierna stymulacja, chaos w głowie, samotność. Przez większość czasu czuję się naprawdę do d**y. Smutna, przygnębiona, ponura. Ludzie tego nie widzą. To maska, którą zakładam, to, czego uczysz się w życiu". Wytłumaczyła, że wolałaby, aby jej życie zakończyło się spokojnie, zamiast próbować popełnić samobójstwo.

Fun opowiedziała, że wielokrotnie szukała pomocy w terapii, ale dwa lata temu, po rozmowie z terapeutą, zdecydowała się na eutanazję. Prawo w Holandii zezwala na wspomaganą śmierć z przyczyn psychiatrycznych. Jednak, jak przyznała sama Fun, "zasady są bardzo surowe". Dodała: "Nie chodzi tylko o eutanazję, ale o całą drogę do niej". Podkreśliła: "Ale to śmierć w godny sposób: bezbolesna, wykonana przez lekarza. Twoi bliscy mogą przy niej być".

Warunki do rozpatrywania asystowanej śmierci w Holandii obejmują pełnię władz umysłowych i długo utrzymujące się życzenie eutanazji. Decyzja musi być podjęta z własnej woli, bez nacisku. Osoba musi być poinformowana o wszystkich alternatywnych metodach leczenia i nie może istnieć żadne inne racjonalne rozwiązanie. Kwalifikacja do zakończenia życia musi być potwierdzona przez niezależnych lekarzy i może być przeprowadzona wyłącznie zgodnie z bardzo szczegółowymi wytycznymi.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Wiele artykułów, a także przeciwników eutanazji w mediach społecznościowych podkreśla, że Fun jest "fizycznie zdrowa". Jednak ludzkie ciało i umysł nie są osobnymi bytami, a znośne funkcjonowanie obu jest konieczne dla życia bez cierpienia. Dolegliwości psychiczne nie są "łatwiejsze" ani "mniej ważne" niż zdrowie fizyczne. Osoby wybierające eutanazję z powodu nieprzerwanego cierpienia psychicznego nie są mniej racjonalne od tych, które rezygnują z uporczywego leczenia podtrzymującego cierpienie fizyczne.

Brak możliwości wyboru eutanazji skłoni niektóre osoby z nieuleczalnymi problemami psychicznymi do targnięcia się na swoje życie. Jeśli do psychiatry asystującego w eutanazjach zgłosi się osoba, które nie wyczerpała możliwości leczenia, będzie nakłaniana do ich podjęcia, a nie do odebrania sobie życia. Fun argumentowała, że eutanazja gwarantuje, że nikt nie znajdzie jej ciała w okropnym stanie, ani że nie skończy w sytuacji jeszcze trudniejszej, w razie nieudanej próby odebranie sobie życia.

Udział lekarzy i lekarek w procesie zakończenia życia może być też ważny dla rodzin osób, które chcą odejść. Samobójstwo jest często ogromnym obciążeniem dla bliskich osoby, która zdecydowała się na ten krok. Może zostawiać rodziny, partnerów i przyjaciół nie tylko w żałobie, ale też z brakiem zrozumienia i wyrzutami sumienia, które będą im towarzyszyć już zawsze.