Panie Kaźmierczak, Panie Czarnek mylicie się w kwestii “Opowieści podręcznej”

Wszystko zaczęło się od wpisu Cezarego Kaźmierczaka, który jest prezesem Związku Przedsiębiorców i Pracodawców. 18 maja opublikował on wpis na Facebooku, w którym podzielił się swoim oburzeniem, dotyczącym listy lektur zaproponowanej podczas rekrutacji do klasy humanistycznej w 21 SLO w Warszawie.

Po pobieżnym zapoznaniu się z proponowanymi książkami, stwierdził, że jest to „literatura porno”, a nauczycieli, przeprowadzających rozmowy z kandydatami, nazwał „pedofilami” i „zboczeńcami”:

Raczej książki, które większość z nas jakoś kojarzy i to bynajmniej nie z pornografią:

1. Margaret Atwood, „Opowieść podręcznej"
2. Angela Carter, „Krwawa komnata" (z tomu „Czarna Wenus")
3. Jarosław Iwaszkiewicz, „Kochankowie z Marony"
4. Czesław Miłosz, „Orfeusz i Eurydyka”
5. Sławomir Mrożek, jednoaktówka „Na pełnym morzu”
6. Platon, „Uczta”
7. Olga Tokarczuk, „Najbrzydsza kobieta świata” (z tomu „Gra na wielu bębenkach”)

Oczywiście Kaźmierczak poprosił o interwencję Ministerstwo Edukacji i Nauki. Jak możecie się domyślać, minister Czarnek już zlecił sprawdzenie tej kwestii w trybie nadzoru pedagogicznego. Głos zabrał też Rzecznik Praw Dziecka, który zażądał wyjaśnień w tej sprawie:

Dobra, myślę że musimy sobie tutaj wyjaśnić kilka spraw. Po pierwsze „Opowieści podręcznej nie są „klasyką sado maso porno”, tylko feministyczną dystopią, która dla wielu kobiet w Polsce, niestety, zaczyna przypominać rzeczywistość. Nie sądzę też, żeby opowiadanie Olgi Tokarczuk czy jednoaktówka Mrożka miały cokolwiek wspólnego z pornografią.

Jeśli chodzi o zarzuty odnośnie Iwaszkiewicza, którego książka miałaby być opowieścią „o trójkącie miłosnym biseksualisty, homoseksualisty oraz heteroseksualnej kobiety” to mam dla wszystkich wypowiadających się w sprawie wiadomość – tak, Iwaszkiewicz miał kochanka. Tak, w swoich książkach poruszał tematy homoseksualizmu. I uwaga, to zdanie może być szokujące – LGBT to nie jest jakaś „ideologia” wymyślona przez lewice. To ludzie, którzy są i byli wokół nas.

Ps. Bardzo polecam tę książkę, jak już jesteśmy przy tym temacie. Właśnie o miłości Iwaszkiewicza do Błeszyńskiego:

Tak, możemy sobie zmieniać historię i uczyć o Smoleńsku, ale na szczęście nie zmienimy tego, co zostało już napisane. Nie zmienimy też tych, którzy to pisali. Żmichowska, Iwaszkiewicz, Konopnicka – nie wykreślicie tego, kim byli. Możecie tylko zakazać czytania stworzonych przez nich książek, ale chyba jeszcze, na szczęście, nie jesteśmy w tym miejscu.

Ale że wszystko okej, książki są w porządku, tylko dlaczego mają to czytać 13-latki? A no dlatego, że to wszystko jest częścią świata, a to są młodzi ludzie. Młodzi ludzie, którzy powinni go poznawać z wielu perspektyw i mówić o nim. O tym, co o nim myślą. Z tego co zrozumiałam, to właśnie przyświecało dyrektorowi tej placówki. Nie interesowały go szczegóły i detale fabuły, ale to, co kandydaci czują i myślą.

Także ja bardzo zachęcam wszystkich do uważnej lektury i do niewyciągania pochopnych wniosków, bez wnikliwej znajomości dzieł, do których się odnosimy.