Facet do garów, kobieta ma wolne, czyli seksistowskie reklamy ZAORANE

Eli Rezekallah jest fotografem urodzonym w 1986 roku w Bejrucie, stolicy Libanu. Wśród jego wielu interesujących projektów, które mężczyzna udostępnia na swojej stronie internetowej, na szczególną uwagę zasługuje cykl fotografii zatytułowany "W równoległym wszechświecie" (ang. "in a parallel universe").

"W równoległym wszechświecie" to seria zdjęć, które opierają się na prawdziwych reklamach, jakie ukazywały w tzw. epoce Mad Menów w latach 50. i 60. XX wieku (nazwa epoki jest zaczerpnięcia od tytułu serialu). Prace Eli Rezekallah podejmują problem seksizmu w nowożytnej reklamie, ukazując go w humorystyczny sposób, aby dzięki temu sprowokować dyskusję na temat ról płciowych.

Pewnego razu artysta przyleciał do USA, aby odwiedzić wujostwo na Święto Dziękczynienia. Wówczas podsłuchał rozmowę swoich krewnych. Jeden z mężczyzn powiedział, że byłoby wspaniale, gdyby kobiety zajmowała się wyłącznie domem, tak jak to kiedyś było w zwyczaju. Krewni artysty sugerowali, że kobiety lepiej gotują, dobrze opiekują się mieszkaniem i świetnie realizują swoje kobiece obowiązki.

Eli tłumaczy, że jego krewni myśleli w seksistowski sposób bynajmniej nie dlatego, że byli złymi ludźmi. Artysta nie wiedział jednak, jak przekonać wujostwo, iż mają błędne przekonania co do repertuaru zachowań, jakimi powinny się cechować kobiety. W końcu wymyślił, że najlepiej będzie, jeśli im to zobrazuje, ale stereotypowe wyobrażenie na temat miejsca kobiety zamieni z miejscem mężczyzny.

Artysta zaznacza, że prace powstałe w ramach cyklu "W równoległym wszechświecie" należy oglądać razem z oryginałami z lat 50. i 60. Eli odpiera zarzuty o to, że promuje odwrócony seksizm (czyli seksizm wobec mężczyzn).– To są dwa równoległe wszechświaty, które wyraźnie widać, jak istnieją obok siebie. Bardzo mocno wierzę w to, że feminizm polega właśnie na równości.

Oglądając seksistowskie reklamy z lat 50. i 60., które Eli wykorzystał w ramach swojego cyklu, przypominają mi się przykłady współczesnych reklam, które – niestety – również postrzegają kobiety przedmiotowo i stereotypizująco. Skąpo ubrane modelki reklamują warsztat samochodowy albo płyn do mycia naczyń promują kobiety. To tylko najbardziej oczywiste przykłady.

Cykl Rezekallaha daje do myślenia, ponieważ udowadnia, że problem seksizmu w reklamie wcale nie dotyczy jedynie przeszłości, a debata na ten temat jeszcze się nie zakończyła... Jeśli w ogóle się rozpoczęła.