Byłam na najlepszej wystawie w tym roku. "Andy Warhol. A Kind of Retrospective" zaskakuje zwyczajnością [RECENZJA]

11 września w Poznaniu otwarto wystawę "Andy Warhol. A Kind of Retrospective", poświęconą twórczości i osobie amerykańskiego artysty, którego większość ludzi kojarzy głównie ze słynnej kampanii firmy Campbell czy serii kolorowych prac, przedstawiających twarz Marilyn Monroe. Po zwiedzeniu trzech pięter wystawy poczułam przypływ inspiracji, po raz kolejny zachwyciłam się jego nieszablonowym myśleniem i zrozumiałam, dlaczego nawet David Bowie podziwiał tę ikonę popkultury.

Przyznam, że jako rodowita poznanianka musiałam obejrzeć kilka tiktoków, żeby upewnić się, w której części Starego Browaru znajduje się Galeria Pop Culture. Do obiektu najprościej dojść od zewnątrz. Jeśli idziesz ul. Półwiejską, to wejdź po długich schodach na górę i twoim oczom ukażą się billboardy reklamujące wystawę. Jeśli idziesz drugą stroną galerii, to kieruj się do parku i placu (łączącego nową część Starego Browaru ze starą częścią), gdzie latem wystawione są krzesełka z okolicznych restauracji.

Ekspozycja będzie dostępna do 28 lutego - zostało sporo czasu, żeby wybrać się na wycieczkę do Poznania. Jeśli chodzi o bilety, to można je kupić zarówno w kasie, jak i przez internet. Oto cennik i promocje, na jakie mogą załapać się odwiedzający:

• bilet normalny - 20 zł
• promocja 1+1 gratis dla uczniów, studentów i seniorów: od wtorku do czwartku
• pierwsze wtorki miesiąca - wstęp wolny
• promocja Kultura Zakupów: wstęp gratis z paragonami ze sklepów i punktów w Starym Browarze o wartości min. 90 zł

Obejrzenie całej wystawy zajęło mi lekko ponad godzinę.

Pierwsze piętro wystawy to krótka opowieść o życiu Warhola. Ciekawa oprawa merytoryczna sprawia, że z zainteresowaniem chłonie się informacje o zdarzeniach, mających bezpośredni wpływ na dane okresy jego artystycznej działalności. Doceniam to, że autorzy treści nie zarzucają odwiedzających suchymi faktami, tylko obrazowo przedstawiają najważniejsze dokonania oraz momenty życia ikony popkultury. Nawet - dość rozbudowane - kalendarium skonstruowano w taki sposób, że aż chce się przeczytać wszystkie punkty.

Życie Warhola do najłatwiejszych nie należało. Już jako dziecko zachorował na pląsawicę, która na długi czas przykuła go do łóżka. W wieku 14 lat musiał stawić czoła żałobie po śmierci swojego ojca, która dodatkowo go dobiła. Przez ogromny stres bardzo szybko wyłysiał, więc aby poczuć się lepiej zaczął nosić perukę. Andy panicznie bał się śmierci, dlatego, gdy ta odebrała mu matkę oraz jego ukochanego, załamał się. W przetrwaniu tęsknoty od zawsze pomagała mu sztuka, miłość i jego jamniki.

Pozostałe dwa piętra wystawy są wypełnione projektami Warhola z różnych dziedzin. Zobaczymy tu fragmenty jego awangardowych filmów, grafiki stworzone za pomocą cyfrowej techniki NFT (Andy był prekursorem tej formy sztuki), sitodruki, tapety, okładki płyt, plakaty czy zdjęcia.

Oprawa wizualna ekspozycji pomaga zrozumieć punkt widzenia artysty. Zadbano o takie detale jak oklejenie ścian folią aluminiową, żeby stworzyć atmosferę rodem z pracowni Warhola. Jego goście - a teraz uczestnicy wystawy - mogli poczuć się jak część artystycznego projektu. Dodatkowo w jednym z pokojów stworzono imitację instalacji Andy'ego - srebrne, latające balony o podłużnym kształcie, które miały dać poczucie wymiarowości. Ludzie przechadzający się pomiędzy balonami, widzą odbicia swoich i innych twarzy, a refleksy światła dodają wrażenie psychodeli. Niestety ten element wystawy nie jest już w 100 proc. sprawny, ponieważ z balonów uleciał hel, ale miejmy nadzieję, że organizatorzy wkrótce to naprawią.

Ostatnie piętro wystawy jest w całości poświęcone stosunkowo nowym pracom Warhola, które miały ogromny wpływ na formowanie się popkultury. To właśnie tu można obejrzeć kultową kampanię puszek z zupą pomidorową od Campbell, jaskrawe portrety Marilyn Monroe, ale też mniej popularne prace artysty takie jak tapeta z kolorową krową, filmik, na którym Warhol konsumuje zestaw z fast fooda czy całą ścianę okładek płyt, które zaprojektował. Mężczyzna przykładał dużą uwagę do kolorów, które - jak twierdził - całkowicie zmieniały postrzeganie danego dzieła.

Warhol zawsze miał przy sobie polaroid - aparat, który natychmiastowo wywołuje zdjęcia na materiale światłoczułym. Dzięki temu mógł uwiecznić każdy moment, który według niego był godny zapamiętania. Ciekawe jest to, że dokumentował wszystko i nie bał się robić zdjęć, które dla wielu w tamtych czasach ociekały kontrowersją. Zupełnie tak samo podchodził do aktów, jak do portretów nieznajomych czy fotografii przedstawiających codzienność.

Artysta widział sztukę tam, gdzie inni musieliby się mocno natrudzić, żeby ją dostrzec. Jego prace w większości nie są spektakularne - nabierają wartości i robią wrażenie dopiero, gdy pozna się głębszy kontekst. Uważam, że ekspozycja będzie ciekawa zarówno dla wiernych fanów, osób, które znają tylko zarys historii Warhola, jak i tych, którzy nigdy o nim nie słyszeli.