Dlaczego strajki medyków są potrzebne? Rozmawiamy z młodym ratownikiem

Początkiem mojej ścieżki zawodowej było dołączenie do stowarzyszenia zrzeszającego ratowników-wolontariuszy i pasjonatów Ratownictwa Medycznego propagujących między innymi pierwszą pomoc. To oni popchnęli mnie do tego, bym dalej kształcił się w tym kierunku.

Aby zostać Ratownikiem Medycznym, trzeba ukończyć studia licencjackie na kierunku ratownictwo medyczne. Początkowo ukończyłem kurs Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy razem z kolegami ze stowarzyszenia. Mój zawód nie wymaga dodatkowych szkoleń. Każdy ratownik, w zależności od własnej potrzeby, na własną rękę rozwija swoje umiejętności i kwalifikacje.

Jestem zatrudniony w formie kontraktu. Wiąże się to z otwarciem jednoosobowej działalności gospodarczej.

Wadą takiej formy jest brak stałych dochodów. Tak naprawdę jak pracujesz, to zarabiasz, jak nie pracujesz, to nie zarabiasz. Ciężko znaleźć mi zalety takiego układu.

Chcąc pojechać na zaplanowany urlop, muszę wcześniej pracować znacznie więcej, aby było mnie na niego stać. Zarobki są naprawdę niskie jak na tak odpowiedzialną pracę, w której często poświęcamy siebie dla życia i zdrowia innych. Pracując jako ratownik medyczny, większość czasu spędzam w karetce i szpitalu, a życie prywatne często przestaje istnieć.

Państwo mało poważnie traktuje naszą grupę zawodową. Na dobrą sprawę ratownictwo medyczne nie jest ani służbą mundurową, ani zawodem w pełni kwalifikującym się pod zawody medyczne. Zostało zakwalifikowane jako "inne zawody medyczne". Jesteśmy traktowani jak zło konieczne.

Ogólnie cała ochrona zdrowia jest bardzo zaniedbana, przez co zaniedbani są też pacjenci, którzy potrzebują naszej pomocy. Moim zdaniem strajk ratowników jest bardzo potrzebny, by ktoś w końcu zaczął traktować nas i nasze potrzeby poważnie. By pozwolono nam godnie pracować i żyć.

Powinniśmy dostać adekwatne zarobki do wykonywanej pracy, zmiana formy zatrudnienia, poprawienie warunków wykonywanej pracy – to takie najważniejsze rzeczy, które powinny się zmienić jak najszybciej.

Zmiana formy zatrudnienie oraz stawki, pozwoliła by mi godnie zarabiać, dzięki czemu nie musiałbym co miesiąc, robić kolejnych rekordów godzinowych, ani wyrabiać dodatkowych nadgodzin.

Naszym jednym wsparciem psychologicznym jesteśmy my sami - koledzy po fachu, i nasi najbliżsi. Oczywiście nikt nikomu nie broni korzystania z pomocy psychologa lub psychiatry. Nie pamiętam, aby ktoś szczególnie skupiał się na naszym zdrowiu psychicznym.

W szkole zawsze mówili, że nie jest to łatwy zawód i każdy będzie musiał sam nauczyć się, jak przechodzić przez ludzkie tragedie, z którymi będzie się na co dzień spotykał. Nie mamy zagwarantowanych żadnych konsultacji z psychologiem, każdy na własną rękę musi sobie załatwić takie rzeczy.

Dyżur zaczynam przeważnie o 7 i kończę o 19, w zależności od zmiany. Zmiana nocna zaczyna się o 19 i kończy o 7 rano. Każdy dyżur trwa od 12h. Sprzęt jest w każdej karetce mniej więcej taki sam. Stan niektórych sprzętów pozostawia wiele do życzenia, ale trzeba sobie radzić z tym, co się ma.

Nie ma ustalonych przerw. Przerwa jest wtedy, kiedy telefon nie dzwoni i akurat nie ma wyjazdu. Wtedy można pozwolić sobie na zjedzenie, wypicie kawy lub skorzystanie z toalety.

Nadgodziny to niestety norma i inaczej się nie da. W miesiącu średnio pracuje około 300-400 godzin w zależności od własnych możliwości i mocy przerobowych. Każdy ostatni miesiąc to pobijanie własnego rekordu.

W jakimś stopniu na pewno. Może nawet nie pod względem przepracowanych godzin, a ilości pracy i warunków w jakich trzeba było pracować.

Rzeczywistość okazała się być całkowicie odmienna od moich wyobrażeń. Myślałem, że zostając ratownikiem medycznym, stanę się takim małym bohaterem, walczącym z całym złem tego świata. Niestety, praca szybko sprowadziła mnie na ziemię i pokazała, że to wszytko nie jest takie kolorowe, jak na początku myślałem.

Dla mnie bycie ratownikiem, to bycie strażnikiem czyjegoś życia i zdrowia. Takie bycie kimś… super. Kimś, kto może więcej, bo ma misję i chce wszystkim pomóc, wszystkich uratować. Bycie ratownikiem, to ciągła chęć niesienia pomocy drugiej osobie.

Największą satysfakcję w pracy przynosi mi pomoc, która niosę drugiemu człowiekowi. Najcięższa jest chyba bezsilność, kiedy nie możesz już pomoc człowiekowi, bo wiesz, że zrobiłeś już wszystko, co mogłeś.

Zdecydowanie tak. Mimo tego, że czasem bywa naprawdę ciężko, to wdzięczność, jaką można obserwować w oczach ludzi, którym się pomogło, jest bezcenna. Do tego dochodzi własna satysfakcja i dalsza motywacja, gdy czyjeś życie zostanie uratowane. Największym wyzwaniem tej pracy jest codzienna zmienność. Nigdy nie można przewidzieć, czego można się spodziewać. Mimo tego, że wezwania wydają się podobne do siebie, to na miejscu okazuje się, że nadal można się czymś zaskoczyć.