Studenci kierunków medycznych włączają się w manifestacje. "Umrę 20 lat wcześniej niż reszta Polaków"

Polscy ratownicy medyczni mają najwyższy poziom kompetencji i wykształcenia w Europie. Tymczasem nie mamy ustawy definiujących ich zawód, a ponad połowa jest zatrudniona na wcześniej wspomnianych umowach “śmieciowych”, na których niektórzy zarabiają zaledwie 17 zł na rękę.

Pielęgniarkom, ratownikom, lekarzom chce się po prostu żyć. Po ludzku, nie tylko w pracy. Żyć w pełni i korzystać z życia z rodziną, z przyjaciółmi, z własnymi zainteresowaniami. Skorzystać z tego czasu, którego brakuje podczas pracy ponad siłę dla pacjentów, dla ludzi. Pracy, za którą ,,rozliczają” się własnym zdrowiem, żyjąc krócej niż przeciętny Polak. Pod fartuchem też kryje się człowiek - taki, jak wszyscy.

"Po pandemii na oddziałach chorób zakaźnych nawet rezydenci są wypaleni. To są ludzie o parę lat starsi od nas. Co to mówi o naszych perspektywach w zawodzie?

Chcemy pracować w Polsce. Tu mieszkają nasze rodziny i nasi znajomi. Jednak gdy toksyczność pracy w naszym zawodzie urasta do poziomu zagrażającego naszemu zdrowiu, zaczynamy rozważać wyjazd.

Środowisko medyczne protestuje nie tylko jako pracownicy, ale również jako pacjenci. Tak samo i my wspieramy ich w tym proteście pchani obawą o zdrowie naszych bliskich. W aktualnym stanie ochrony zdrowia nie będą mogli liczyć na pomoc, na którą zasługują.

Krytyczny stan ochrony zdrowia napełnia studentów kierunków medycznych stresem i obawami. Proszę sobie wyobrazić, co czuje studentka pielęgniarstwa, słysząca, że ludzie w jej zawodzie żyją o 20 lat krócej?

Po 5 latach studiów nie mogę skutecznie pomagać pacjentom, muszę ukończyć dodatkowo płatne kursy. Państwo mi płaci na etacie 17 zł netto na godzinę.

Jako ratownik medyczny tygodniowo mam do czynienia z taką ilością traum, której większość osób nie doświadczy przez całe życie. W ramach wsparcia psychologicznego mogę liczyć najwyżej na kolegę z zespołu. Państwo nie oferuje nam nic.

Pracownicy ochrony zdrowia często pracują na dwóch etatach. Nie chcemy budować systemu, w którym ratownik medyczny, pielęgniarka czy lekarz po 3 dyżurze z rzędu będzie ratować nas czy kogoś z naszych rodzin. Wszyscy są ludźmi, a takie obciążenie i zmęczenie może prowadzić do tragedii.

Kończąc studia trafiam na oddział, w którym na dyżurze z koleżanką mamy pod opieką 50 pacjentów. Nie jestem w stanie wykonywać zadań, do których przygotowywały mnie studia, specjalizacje i kursy. Nie mogę edukować pacjentów, nie mam możliwości wykonywać moich
zadań zawodowych, planować i sprawować realnej opieki pielęgniarskiej. Opieki, która powinna ratować życie pacjentów, chroniąc przed powikłaniami. Nie mam na to realnie czasu. Żeby godnie żyć, muszę mieć dwa takie etaty. Umrę 20 lat wcześniej niż reszta Polaków.

Byłam z Tobą, gdy złamałeś nogę w podstawówce, gdy potrzebowałeś antybiotyku w domu, gdy przyjechałeś do szpitala na wycięcie wyrostka, gdy umierał Twój bliski, gdy Twój tata przestał Cię rozpoznawać, gdy czułeś, że Twoje życie nie ma sensu. Jestem pielęgniarką, średnio mamy 53 lata. Nie zdziw się, gdy mnie zabraknie.