"Oddają" uchodźców, których przyjęli pod swój dach. Niektórych pomaganie przerosło

Pamiętacie jeszcze pierwszy weekend po tym, jak wybuchła wojna w Ukrainie? Tak ogromnej chęci niesienia pomocy chyba jeszcze nie doświadczyliśmy. Polacy godzinami stali w kolejkach tylko po to, by zostawić w magazynach coś dla uchodźców.

Wielu z nas postanowiło też przyjąć uchodźców do swojego domu, część z nas pomaga jako wolontariusze. Problem polega jednak na tym, że część z nas zapomniała, że wojna w Ukrainie to nie jest sprint tylko maraton.

Tomasz Kopytowski z Caritas Archidiecezji Łódzkiej w wywiadzie dla "Wysokich Obcasów" powiedział, że niestety do Caritasu zgłaszają się już ludzie, którzy chcieliby "oddać" uchodźców, których do siebie przyjęli.

Osoby, które po prostu z dobrego serca chciały pomóc i przyjęły do swojego domu uchodźców, zorientowały się, że nie jest to tak proste zadanie. Odrobinę przeceniły swoje siły, nie wzięły pod uwagę, że takie przyjęcie kogoś wiąże się zarówno z obciążeniem finansowym, jak i psychicznym. W końcu uchodźcy mają za sobą naprawdę traumatyczne doświadczenia i to nie jest tak, że nagle będą np. radośnie bawić się z naszymi dziećmi.

Do tego dochodzą też oczywiste bariery językowe i perspektywa czasowa. Ten nagły zryw przysłonił nam prawdziwe realia takiej pomocy. To nie jest przecież tak, że przyjmujemy kogoś do siebie na chwilę. Uchodźcy mogą z nami mieszkać miesiąc, dwa, może pół roku. Nikt nie jest w stanie tego przewidzieć i taka czasowa perspektywa może być dla niektórych z nas przerażająca.

Niestety nikt nas nigdy nie nauczył, jak wygląda mądre pomaganie. Nikt nie powiedział, że dobre chęci nie wystarczą, a sytuacja może nas trochę przerosnąć. Wystarczy spojrzeć na wolontariuszy na dworcach. Wielu z nich mówiło o załamaniach czy problemach psychiczno-fizycznych, których doświadczają w związku z pomocą.

Łatwiej jest jednak zrezygnować z wolontariatu niż powiedzieć komuś, kogo przyjęliśmy pod dach, że nie damy rady dłużej zapewniać mu bezpiecznego dachu nad głową. Sytuacja naprawdę może nas przerosnąć, o czym świadczą też odczucia tych, którzy chcieliby tych uchodźców "oddać". Wielu z nich ma do siebie żal, wstydzi się tej decyzji.

Nie do końca. Oczywiście dobrze by było, gdybyśmy podchodzili do sprawy odpowiedzialnie i pamiętali, że uchodźca nie jest zabawką, którą możemy oddać, gdy nam się znudzi. To są ludzie z ciężkimi przeżyciami i takie przerzucanie ich tylko dokłada im kolejną cegiełkę do tego ciężkiego plecaka doświadczeń ostatnich tygodni.

Musimy też jednak zrozumieć, że nie wszystkich nas będzie po prostu stać na tak długotrwałą pomoc, a rząd średnio komukolwiek pomaga. W takiej sytuacji powinniśmy chyba w pierwszym odruchu poszukać jakiejś instytucji, która może mogłaby nam jakoś w tym względzie pomóc.

Nie jest to na pewno łatwa i przyjemna sytuacja. Nie sądzę, by ktoś, kto z jakiś względów chciał "oddać" uchodźcę, robił to, bo po prostu pomaganie go znudziło. To muszą być naprawdę trudne, dramatyczne decyzje, które tylko potwierdzają, że takimi kwestiami powinny zajmować się profesjonalne organizacje. Przypominamy, że dobre pomaganie, to mądre pomaganie.

Źródło: https://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/7,163229,28202663,rzucilismy-sie-na-pomoc-wkrotce-moze-sie-okazac-ze-to-zadanie.html