Zaskoczenie studentki: żeby zdać przedmiot, musi chodzić na zajęcia

Mamy czerwiec, głową już na wakacjach, ale niektórzy studenci muszą się jeszcze zmierzyć z sesją egzaminacyjną. Zazwyczaj wygląda to tak, że wykłady kończą się egzaminem, a ćwiczenia czy konwersatoria zaliczeniem - przeważnie w formie kolokwium, projektu lub pracy pisemnej. Warunkiem uzyskania oceny pozytywnej oprócz oficjalnego zaliczenia jest również uczestniczenie w zajęciach (wykłady zazwyczaj są nieobowiązkowe).

Standardowo studenci mają do wykorzystania dwie nieobecności, z których nie muszą się tłumaczyć. Każda kolejna wymaga usprawiedliwienia np. zwolnienia od lekarza. Jeśli nie przedstawi się takiego dokumentu, nieobecność należy odrobić w sposób uzgodniony z prowadzącym. Pisemnie streścić tekst omawiany na zajęciach, "zaliczyć" nieobecność na dyżurze w formie odpowiedzi ustnej - zależy. Nadprogramowe nieobecności mogą jak najbardziej poskutkować wystawieniem dwójki, a co za tym idzie - oblaniem przedmiotu.

Prywatne uczelnie mierzyły (i mierzą dalej) z opinią, że ich studenci po prostu "płacą za papier". Dziwnym trafem te pomówienia omijają studentów zaocznych uczelni publicznych - którzy przecież też nie uczą się za darmo.

Prywatne szkoły wyższe i sami uczniowie walczą z tym mitem, ale nawet wśród studentów znajdują się osoby, które są żywym uosobieniem Karen z podejściem "płacę, więc wymagam".

Studentka wyraźnie została zaskoczona informacją, że nieuczęszczając na zajęcia, wykładowca lub wykładowczyni może odmówić jej zaliczenia. Szok i niedowierzanie, naprawdę.

Przy czym prowadzący/a zachował się naprawdę z prawdziwą klasą. Zapytał o pomysły na rozwiązanie sytuacji, ergo, dał szansę. Szczerze mówiąc - nie widzę problemu tej sytuacji. Może poza zachowaniem studentki.