Twój partner szuka już planu B? Ekspertka o objawach monkey-barring

Monkey-barring jest zjawiskiem, które zdobyło w tym roku dużą popularność. To określenie na "przeskakiwanie" z jednego związku do drugiego bez żadnej przerwy. Nazwa wzięła się od drabinek na placu zabaw ("monkey bars"). Tak jak nie puszczasz jednej poręczy, zanim nie złapiesz drugiej, tak osoba uprawiająca monkey-barring nie kończy obecnej relacji, dopóki nie zabezpieczy sobie kolejnej. Szukasz już nowej "gałęzi", trzymając się wciąż starej, bo chcesz za wszelką cenę uniknąć statusu singla.

Dlaczego ktoś tak robi? Głównym powodem jest strach przed samotnością. Osoby uprawiające monkey-barring często boją się bycia singlem i potrzebują ciągłości w związku, by czuć się bezpiecznie. Unikają zmierzenia się z trudnymi emocjami po rozstaniu i wolą od razu zastąpić partnera kimś nowym. To też często sposób na uniknięcie trudnej rozmowy o zakończeniu związku i przejaw emocjonalnej niedojrzałości lub współuzależnienia.

Monkey-barring to nic innego jak oszustwo i manipulacja. Obecny partner jest zdradzany (nawet jeśli "tylko" emocjonalnie) i nie ma pojęcia, że jest już "na wylocie", co sprawia, że rozstanie boli podwójnie. Takie zachowanie rani też nową osobę, która nieświadomie jest wykorzystywana jako "plan B". Osoba uprawiają monkey-barring szkodzi też sama sobie, bo nigdy nie uczy się, jak radzić sobie z samotnością. Zjawisko nie jest oczywiście nowe, ale zyskało na popularności m.in. przez aplikacje randkowe, które ułatwiają szybkie znalezienie nowej osoby.

O komentarz do zjawiska poprosiliśmy psycholożkę Karolinę Bakalarską, która prowadzi profil na Instagramie dotyczący relacji międzyludzkich.

Jakub Tyszkowski, Vibez.pl: - Jakie mechanizmy psychologiczne najczęściej stoją za monkey-barring i które z tych mechanizmów da się rozpoznać wcześniej w zachowaniu partnera?

Karolina Bakalarska: - Monkey-barring wynika przede wszystkim z bardzo silnego lęku przed samotnością, a ten lęk jest rezultatem niskiej samooceny. Natomiast niska samoocena wynika z tego, że dana osoba jako dziecko nie otrzymała bezwarunkowej miłości od swoich rodziców. Takie dziecko było krytykowane oraz dorastało w atmosferze napięcia i permanentnego lęku. W dorosłym życiu taka osoba musi być stałe w jakiejkolwiek relacji, ponieważ zwyczajnie boi się być sama.

Związek (nieważne jakiej "jakości", ważne, żeby ktokolwiek był) jest potwierdzeniem wartości takiego człowieka i zabezpiecza go emocjonalnie. Charakterystyczne sygnały widoczne wcześniej to:

- flirtowanie np. z kolegami/koleżankami z pracy, z osobami przypadkowo poznanymi, np. na imprezie, w kinie itd.,

- utrzymywanie kontaktów z ex-partnerami,

- nietypowa aktywność w social mediach, lajkowanie zdjęć innych kobiet/mężczyzn,

- szybkie, ale zarazem bardzo powierzchowne nawiązywanie emocjonalnej bliskości poza związkiem.

Jeśli partner zwraca uwagę, że takie zachowania są raniące, to osoba praktykująca monkey-barring odpowie w stylu: "ale przecież ty też piszesz z koleżankami/z kolegami", "to co, już nie mogę mieć z nikim kontaktu?!?!", "znowu przeglądasz mój telefon, nie ufasz mi??", "przecież ja nie wnikam czy ty piszesz z byłą/byłym", "no co ty kochanie, zgłupiałaś/zgłupiałeś, przecież ty jesteś najważniejszy/a".

Czy monkey-barring można uznać za formę emocjonalnej zdrady, nawet jeśli nie dochodzi do fizycznego kontaktu z nową osobą?

- Oczywiście, relacja trwa nadal, a mimo tego dochodzi przecież do potajemnego poszukiwania alternatywnego partnera. Jest to jawne przekraczanie granic obecnego partnera, które prędzej czy później doprowadzi do zdrady/rozstania. Każda próba nawiązywania relacji poza aktualnym związkiem powinna być traktowana jako forma emocjonalnej zdrady, nawet jeśli nie doszło do kontaktu fizycznego.

Jakie konkretne kroki powinna podjąć osoba, która podejrzewa, że jej partner stosuje monkey-barring?

- Pierwsze i najważniejsze - szczere zakomunikowanie swoich obaw partnerowi. Jeśli jesteśmy w relacji dość długo i dobrze znamy partnera, to pierwsze reakcje w odpowiedzi na "zdemaskowanie" powiedzą nam więcej niż cokolwiek innego. I warto tutaj zaufać swojej intuicji. Jeśli "wydaje" nam się , że partner mija się z prawdą, to najprawdopodobniej tak właśnie jest. Można jeden raz zaproponować pójście na terapię dla par lub indywidualną. Jeśli parter odmawia, to każda ponowna próba namówienia na terapię całkowicie mija się z celem.

Co można doradzić komuś, kto sam zauważa u siebie ten wzorzec i chce go przerwać?

- Na pewno doradziłabym pracę ze specjalistą, która zna od podszewki schematy toksycznych relacji, niskiej samooceny oraz uzależnienia emocjonalnego. Sami możemy dokształcać się dosłownie latami, czytając książki czy oglądając podcasty, ale nie wynikają z tego żadne zamiany, ponieważ teoria nie jest podpartą praktyką, konkretnymi działaniami. Praca z dobrym specjalistą wcale nie trwa 2-3 lata, jak się przyjęło powszechnie uważać. Przy dużej ilości pracy własnej pomiędzy sesjami można z powodzeniem skrócić proces do kilku miesięcy.