Obiecująca. Młoda. Kobieta. Kim jest Goldie Boutilier?

Szukanie, to kopanie. Diggowanie czasami zostawi łatkę snobistycznego audiofila - nikt nie będzie znał tych artystów - a czasami opłaci się w przechwałkach: "słuchałem, zanim było modne". To durne, ale w tych słowach jest bardzo dużo rozkoszy - niemal można poczuć kryształki cukru rozpuszczające się na języku. Tak smakuje duma odkrywcy; pewnie tak czuli się żeglarze, wpływający na nieznane wody. Mam ciarki.Jeszcze przed pierwszym milionem.

Goldie Boutilier poznaję niestety późno - ale lepiej późno, niż wcale, prawda? Artystka tuż po premierze debiutanckiego longplaya ma na Spotify 1,7 mln miesięcznych słuchaczy. W skali Polski - bardzo dużo. W skali świata - wystarczająco, żeby organizować międzynarodowe trasy i wyprzedawać kluby. Ma globalną rozpoznawalność, swobodę twórczą, a regularne tourowanie przy takich zasięgach może zapewnić jej godne i wygodne życie z muzyki.

O płycie "Goldie Boutilier Presents... Goldie Montana" pozwalam sobie pisać jako o albumie pierwszym, choć dorobek artystyczny Kristin Boutilier jest znacznie większy. Kanadyjka debiutowała w 2011 roku: jako My Name Is Kay wydała krążek o tym samym tytule oraz kilka EP-ek, lecz żywotność projektu okazała się zaskakująco krótko. Artystka po rozwiązaniu kontraktów zmieniła pseudonim na Goldilox, stanęła za DJ-skim deckiem (kobieta wielu talentów), a następnie nagrała album w klimacie disco. Niestety - "Very Best" także odbiło się od ściany, prawdopodobnie lekko wyprzedzając swoją epokę. Renesans disco przyszedł kilka lat później, z nowymi albumami Jessie Ware czy Tove Lo.

Sukces Goldie Boutilier był jednak wart czekania. Artystka jest warta powolnego odsłaniania kart. Jest warta delektowania się i nieśpiesznej, niczym niezmąconej przeprawy przez całą swoją dyskografię - szczególnie spod nowego szyldu. Awanturniczy indie pop z naleciałościami awangardowego, wręcz kinematograficznego country to powiew świeżości na scenie, która aktualnie gra bezpiecznie, nostalgicznie i recyklingowo. Goldie Boutilier to moja pierwsza kandydatka na to, by w niedalekiej przyszłości wybuchnąć, błysnąć i przeskoczyć klasę. Jej droga na szczyt była długa, wyboista, okupiona ciężką pracą i wyrzeczeniami. Uznanie - nadchodzi. Zaszczyty - są w zasięgu ręki. I tak właśnie się debiutuje: co z tego, że po raz trzeci, co z tego, że w wieku czterdziestu lat. Goldie Boutilier jest w swoje twórczości cholernie odważna i to będzie jej największy atut.

Artystka w liczbie ksywek śmiało może konkurować z Belomondo - przyjęła tak wiele imion, aliasów i na prawo i lewo chwali się kolejnymi śmiałymi tytułami. Goldie Boutilier od pierwszej EP-ki w tej odsłonie (2022 r.), czyli "Cowboy Gangster Politician", przez "Emerald Year" i "The Actress" aż po tegoroczną premierę "Goldie Boutilier Presents... Goldie Montana" wyprofilowała się ostro i konkretnie. Każde kolejne wydawnictwo coraz mocniej osadzało artystkę w klimacie vintage'owego Hollywood i prowokującego popu z ranczerskim sznytem. Jej muzyka sprytnie miesza wybujałą elegancję i soczysty splendor z łatwością konsumpcji; prosty rytm, bogate aranże, uszczypliwe, inteligentne teksty i wokal, hardy, kłujący, zadziorny, a przy tym hipnotyzujący. To brzmi jak sukces, to brzmi jak... film.

Goldie Boutilier jest fantastycznie wręcz filmowa i ciągle zaskakująca. Snuta przez nią narracja przypomina spaghetti western - trochę mroczna, dramatyczna, a zarazem bardzo symboliczna. Z jednej strony pasuje do estetyki Quentina Tarantino, z drugiej aż prosi się o collabo z Emerald Fennell, reżyserką "Saltburn", "Obiecującej. Młodej. Kobiety" oraz nadchodzącej adaptacji "Wichrowych wzgórz". To połączenie tkwi głęboko w synestezyjnych odniesieniach: piosenki Goldie Boutilier są słoneczne, mają w sobie kurz, odciski palców na szybach, przejażdżki starymi samochodami z opuszczonym dachem, wybuchy, pościgi, groźby, porachunki i pocałunki. Dawno nie słyszałem albumu, który działa aż tak bardzo audiowizualnie, tak lekko wpływa na wyobraźnię.

To, co najlepsze - Goldie Boutilier chowa dla słuchaczy na potem. Singlowe propozycje z jej debiutu: mocne strzały, nie zaprzeczam. "King of Possibilites" to idealny prolog - elegancki i uwodzicielski. "Neon Nuptials" - dużo bardziej zabawowe, ze ślubnym tematem utrzymującym się w tle - no, idealne do tańczenia na mokrej trawie. Nie zabrakło też break-up songu: "I Can't" jest pełne żalu, lecz jednak nieżałosne - po prostu bolesne. "Goldie Montana" - buńczuczny bop. I jest tego dużo, dużo więcej.

"Favourite Fear", niepodważalny faworyt z całego albumu. Rockowo-szeptany, z wieloma rantami i zmianami tempa, zmysłowy i niebezpieczny. Nie można też pominąć "I Am the Rich Man" - feministycznego pokłonu w stronę ikonicznej Cher, numeru wrzącego od estrogenu, a nie tylko wożącego się na małym sprytnym follow-upie. Kąsające "Snake Eyes", bluesowe "Who Are You Gonna Worship Now?" - "Goldie Boutilier Presents... Goldie Montana" to mój ulubiony typ płyty, to znaczy, bez skipu. Stworzona, żeby słuchać od deski do deski. Kompletna.

Artystka w tym roku zagrała w Europie minitrasę - kto wiedział, ten wiedział, tournée liczyło zaledwie kilka miast i w całości się wyprzedała. Po takim debiucie - zero zaskoczenia.

Farciarze mieli/mają także okazję zobaczyć Goldie Boutilier w akcji na The Lifetime Tour Katy Perry - artystka występuje jako gość specjalny na prawie wszystkich show w Wielkiej Brytanii (na koncercie w Polsce 28 października openerem jest Becky Hill). Dokąd zaprowadzą ją te supporty? Oby na areny - choć z drugiej strony, kusi, żeby ją gatekeepowć - przynajmniej do odhaczenia pierwszego, jeszcze kameralnego koncertu.

Goldie Boutilier to nowa, dojrzalsza Sabrina Carpenter. Nie tak sassy - dużo bardziej classy - ale wie, gdzie należy wbić szpilkę tak, żeby bolało. Bardzo. Dla kontrastu: wie też, jak rozpalić. Do czerwoności. Whoah.