Muzyczne premiery sierpnia 2025. Na jakie zagraniczne płyty czekamy najbardziej?

Ethel Cain - "Willoughby Tucker, I'll Always Love You" - 8 sierpnia 2025 r.

Choć żadna z tych płyt nie miała jeszcze premiery z pełną świadomością stwierdzę, że "Willoughby Tucker, I'll Always Love You" będzie albumem najtrudniejszym do konsumpcji z całej tej piątki. Kto w dzisiejszych czasach wypuszcza ośmiominutowe single? Ci, którzy nie muszą dbać o sprzedaż (Lana Del Rey) lub ci, którzy mają swobodę tworzenia muzyki w całkowitej zgodzie ze sobą.

Psychodelia, ambient, synth-pop - mniej więcej w tę stronę poszła Ethel Cain, oczyszczając nieco atmosferę po albumie "Perverts", który dla wielu mógłby być ostatnim gwoździem do trumny (pięknym, ale przytłaczającym i... strasznym). "Willoughby Tucker, I'll Always Love You" nie jest oczywiście odtrutką na ból - single muzycznie są "miękkie", wyciszające, lecz słowa godzą do żywego. Miłość i strata, zazdrość, odrzucenie: hasełka brzmią wręcz śmiesznie w porównaniu do bagażu, jaki niosą ze sobą te kilkuminutowe piosenki. Cały album - już to wiem - niejeden raz zaszkli oczy. Ethel Cain wystąpi w Warszawie 31 października w klubie Stodoła. Nie są to może idealne warunki do słuchania JEJ, lecz... koncert i tak jest wyprzedany.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Po cudownie spóźnionym, ejtisowym krążku "Found Heaven", Conan Gray wraca do korzeni i smutnawych ballad. Z baddie w trwałej i obcisłym, cekinowym kombinezonie, zmienił się w marynarzyka i wypłynął na doskonale znane wody odrzucenia, złamanych serc i słodkiego alkoholu.

Osobiście kupiłem to retro wcielenie Conana i choć album ewidentnie był nagrywany pod wpływem trendu - chyba będzie brakować mi tej tanecznej energii i syntezatorów. Do tej pory poznaliśmy dwie piosenki z "Wishbone": "This Song" oraz "Vodka Cranberry" i są one... poprawne, miłe i przyjemne. Premierowe wykonanie tej drugiej na Open'er Festival - na zawsze pozostanie w serduszku, szczególnie że poprzedził je szybki szocik.

Na "Wishbone" czekam... bez oczekiwań - w tym momencie nowy Conan Gray zapowiada się na soundtrack do czytania książek. Idealny na takie deszczowe lato, jak do tej pory?

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Ten band to doskonały przykład na nieśmiertelność rocka. Że można gitarowo, ale świeżo i ciekawie. Że metkowanie właściwie nikomu nie robi dobrze. Brytyjczycy łączą w swojej muzyce indie, pop, a także sporo gitar, może nie takich klasycznych ze słodkiego snu o latach 90., ale równie zadziornych. Frontmanka i wokalistka, Ellie Rowsell, potrafi być słodka, ale potrafi też ryknąć. Wolf Alice bierze wszystko, co dała natura i miksuje co najlepsze tropy - "The Clearing" zapowiadane jest na razie dwoma zupełnie różnymi singlami - "Bloom Baby Bloom" i spokojniejszym, balladowym "The Sofa". Dream pop, shoegaze, folkowe wpływy: więcej, jeszcze więcej.

"The Clearing" to akurat spore nadzieje na połechtanie zmysłów i doświadczenie muzyki całościowo, w skupieniu, wokalnie i instrumentalnie. Zespół dał już bardzo dobry występ podczas tegorocznego Open'era, więc mamy pewniaka, tak na żywo, jak i audio. Bonus: Wolf Alice wystąpią w Warszawie już 9 listopada w klubie Progresja. Szczerze - obecność obowiązkowa. Za chwilę ta intymność live się skończy. Za chwilę będzie Torwar.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Kerala Dust to moje osobiste ulubione odkrycie prosto z festiwalu Inside Seaside. Blues połączony z elektroniką? O co chodzi? Brzmienie Brytyjczyków jest totalnie unikatowe i daje vibe pomiędzy elitarną imprezą techno a jam session w lekko speluniarskim piwnicznym klubie. Ich poprzednie albumy, "Violet Drive" i "Light, West" to zero skipów, więc "An Echo Of Love" MUSI dowieźć do co najmniej tego samego poziomu.

Trzy pierwsze single faktycznie robią, co mają robić. Taneczna psychodelia wjeżdża jak ta lala - i na szczęście, na szczęście, solowe koncerty Kerali Dust w Polsce są już zapowiedziane. Zespół wystąpi:

• 23 września w Warszawie, w klubie Palladium,
• 24 września w Krakowie, w Klubie Studio

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Nadchodzący album Sabriny Carpenter wywołał falę kontrowersji, jeszcze zanim trafił na sklepowe półki. Poszło o... okładkę, na której wokalistka klęczy u boku mężczyzny, który ciągnie ją za włosy. Nawiązanie do okładek czasopism i porządku lat 50. w USA nie spodobało się wielu fanom, którzy stwierdzili, że czerpanie z tej estetyki uwłacza kobietom i godzi we wszystkie feministki, które walczyły o emancypację. Zamierzone czy nie: o płycie mówili wszyscy na długo przed jej premierą.

Szybką - poprzedni album Sabriny "Short n' Sweet" ukazał się dokładnie 23 sierpnia 2024 r. i zagwarantował jej wyprzedaną światową trasę koncertową. Jak będzie tym razem? Pierwszy singiel "Manchild" dźwiga brzemię jej zeszłorocznych hitów z godnością. Po Sabrinie można spodziewać się wszystkiego - a najbardziej liczymy na prztyczki w nos, zadziorne teksty i więcej bujającego, jakościowego popu. "Man's Best Friend" - finger crossed, żeby krążek serio był czymś więcej niż przewózką po kontrowersyjnych seksualnych tropach. Jest na to potencjał.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo