Nemo wydali najbardziej szaloną płytę 2025 r.? "Arthouse" to kolorowy manifest [RECENZJA]

Zwycięzcy Eurowizji często budują całą swoją późniejszą karierę, osobowość oraz image w oparciu o zaszczytny tytuł. Obawiają się wyjścia poza schemat, wręcz czują presję, że muszą wypuszczać banger za bangerem, bo inaczej stracą publiczność. Zupełne inne podejście mają Nemo - wygrani 68. edycji Konkursu Piosenki Eurowizji, którzy podbili serca widzów i jurorów piosenką "The Code". Publiczność doceniła artystx za autentyczność, naturalność oraz potężny głos. Choć pierwsze miejsce z pewnością dodało im skrzydeł, to Nemo nie spoczęli na laurach i wykreowali autorski świat, znaleźli własną drogę, a tym samym klucz do serc słuchaczy.

Nemo to niebinarna osoba artystyczna ze Szwajcarii, używająca zaimków they/them (oni/ich). O ich tożsamości opowiadają m.in. w piosence "The Code" - w tekście świętują to, że w końcu odnaleźli siebie i wiedzą, kim tak naprawdę są. Piosenkarzx aktywnie wspierają osoby ze środowiska LGBTQ+, a w ich twórczości często pojawiają się nawiązania do kultury queer.

10 października światło dzienne ujrzał debiutancki krążek Nemo zatytułowany "Arthouse". Na płycie znajduje się 13 utworów oraz intro - całość trwa blisko 44 minuty. Tytuł albumu jest w 100 proc. adekwatny do gatunku, na jaki postawili artystx. Choć trudno go skategoryzować to w moim odczuciu najbliżej mu do funky popu z zaśpiewami operowymi oraz szczyptą artystycznego nieładu. Zaserwowali fanom mix różności - od radiowych hitów takich jak "God's A Raver", po kreatywne wariacje takie jak "Frog Swamp" czy podniosłe ballady takie jak "Unexplainable". Oto pełna tracklista:

1. "Front Door"
2. "Ride My Baby"
3. "God’s A Raver"
4. "Casanova"
5. "Eurostar"
6. "Arthouse"
7. "Easy"
8. "Hocus Pocus"
9. "Frog Swamp (feat. Mia Gladstone)"
10. "Black Hole"
11. "One More Shot"
12. "Unexplainable"
13. "I Got High at the Party"
14. "The Code"

"Arthouse" był współtworzony z uznanymi osobami z branży muzycznej: Jez Ashurstem (Little Mix, Leona Lewis, Maisie Peters), Maegan Cottone (Britney Spears, Kylie Minogue, Post Malone), Sachą Rudym, Mią Gladstone, Liamem Maye’em czy PomPom (John Legend, Noah Cyrus, Suki Waterhouse). Dzięki ich wsparciu Nemo mogli przekazać swoją wizję światu dokładnie w taki sposób, jaki sobie wymarzyli.

"Arthouse" to album, który zaskakuje na każdym roku - nigdy nie wiesz, czy w kolejnej piosence Nemo wystrzelą confetti prosto w twoją twarz, zaproszą cię do opery, a może w cukierkowej oprawie przekażą ci najsmutniejszą informację świata, jednocześnie skłaniając do refleksji i przyklejając plasterek na twoje złamane serce. Możesz próbować zgadnąć, ale po co, skoro czasem to najbardziej niespodziewane, satysfakcjonuje najmocniej. Ja odważyłam się wejść do świata artystx, zaufałam im w 100 proc. i kompletnie nie żałuję.

Nieczęsto zdarzają się tak określone i odważne debiuty. Wielu artystów obawia się, że ich muzyka nie znajdzie odbiorców, dlatego pierwsze płyty tworzy ostrożnie, wybierając bezpieczne rozwiązania. Mam wrażenie, że Nemo ani przez chwilę nie rozważali produkcji pod tym kątem. Artystx z lekkością bawią się brzmieniem utworów, wplatając rap, operowe bridge czy inne niecodzienne zagrania muzyczne. W piosenkach takich jak "Unexplainable", "Eurostar" czy "The Code" prezentują maksimum swoich możliwości wokalnych - ciary gwarantowane. Do moich ulubieńców z albumu zaliczam również "God’s A Raver" - z pozoru lekki, popowy kawałek, który niebezpiecznie szybko wchodzi w głowę - oraz tytułowy "Arthouse", który nieco rozjaśnia koncepcję płyty.

Nowa płyta Nemo z pewnością zachwyci fanów Panic! at the Disco. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że piosenkarzx to godni, może delikatniejsi zastępcy zespołu. Masa utworów z "Arthouse" klimatem idealnie wpisuje się w album "Death of a Bachelor" oraz inne, bardziej popowe kawałki bandu. Dodatkowo początek "Eurostar" daje mi vibe twórczości Toma Odella. Mimo szalonych nawiązań, bardzo doceniam to, że Nemo nie zgubili się w inspiracjach i stworzyli swój autorski koncept.

Szalone kompozycje muzyczne to kontrast do poważnych tematów poruszanych na płycie. Nemo śpiewają o odkrywaniu tożsamości, uzależnieniach, problemach psychicznych, rozterkach miłosnych czy ograniczeniu wolności artystycznej.

Jednak moją uwagę najbardziej zwróciła protest-song "Frog Swamp" stworzona wspólnie z MIĄ GLADSTONE. Utwór opowiada o szeroko pojętej manipulacji - w kontekście Nemo - tej obecnej w branży muzycznej. Artystx muszą mierzyć się z wieloma przeszkodami, które w większości tworzą osoby źle wykorzystujące swoją władzę. Dodatkowo Nemo wyjawiają, że środowisko, w którym się obracają bywa toksyczne i pełne wrogów. Obrazowe porównania do bagna to kwintesencja nieschematowego myślenia Nemo. Przesłanie piosenki podbija rapowa odsłona autorx oraz mocniejsze brzmienie.