Wytwórnia ma gdzieś artystkę? Madison Beer żali się na Twitterze

Wait, ale po co artyście wytwórnia muzyczna? Przecież prościej jest wydawać krążki samemu, osobiście wybierać materiały promocyjne i… ogólnie robić wszystko samemu. Przecież wtedy, cała kasa idzie tylko do nas - a nie do korporacyjnej wytwórni, której zależy tylko i wyłącznie na potoku banknotów.

I tak, i nie. Wcześniej, wytwórnia była pomostem do sławy dla wielu. Przed erą internetu, promowanie się bez ogromnego zaplecza marketingowego było prawie niemożliwe. Taka wytwórnia oferowała ogrom możliwości. Wystarczyło tylko podpisać cyrograf i sprzedać swoją… może nie duszę, ale pracę. I swoją najbliższą pracę. Ogólnie: sprzedajemy siebie. Ale zyskujemy czas. W wytwórni są osoby, które zajmują się wydawaniem, promocją, prawnymi pierdółkami czy nawet można znaleźć tam mentora.

Najprostszym przykładem, jest wyjazd na wakacje. Możemy sami zaplanować i wykupić je sobie u oddzielnych firm - ale zajmie nam to czas. Można też wybrać agencję turystyczną i mieć święty spokój. Czaicie? Ale problemy pojawiają się wtedy, gdy wytwórnia ma gdzieś artystę.

Jeżeli nie kojarzycie tej gwiazdy internetu. Madison Beer to 22-letnia artystka i influencerka ze Stanów Zjednoczonych. Rozpoczęła swoją karierę w 2012 roku na YouTube, gdzie wrzucała covery. Od 2013 roku wydaje single. Jej największym hitem są single "Selfish" i "Melodies".

A, o czymś zapomniałem. Madison także podkłada głos pod jedną z członkiń zespołu K/DA. Tak, mowa o wirtualnym zespole stworzonym z postaci z League of Legends. Ale cóż, w sumie prawie 600 milionów wyświetleń na YouTube robią wystarczającą robotę.

Beer wysłała ostatnio falę tweetów, które następnie zostały usunięte. O co w nich chodziło? Brak wsparcia od jej wytwórni. O której mowa? Nie wiemy za bardzo. W przeszłości miała podpisane umowy z Epic Records, Island Records, AWAL i First Access Entertainment.

Co oznaczało słowo zaczynające się na "w"? Po następnych tweetach można odgadnąć, że chodzi o wytwórnię muzyczną.

Nie mówię że wszyscy - znajdzie się grupa wytwórni, która liczy na hajs z muzyki, ale nie jest w stanie pomóc twórcom stworzyć owej muzyki. Taka jest smutna rzeczywistość. Młodzi artyści są skuszeni podbojem świata, ale nie patrzą na kruczki w umowach. Kończy się to tak, jak możecie zobaczyć u Madison.

Chcielibyście w przyszłości dłuższy artykuł o twórcach, którzy pokonali wytwórnie muzyczne?