Serial "Rozmowy z przyjaciółmi": czy zachwycają tak jak "Normalni ludzie"? [RECENZJA]

"Rozmowy z przyjaciółmi" nie odniosły aż takiego sukcesu wydawniczego jak "Normalni ludzie". Debiutancka powieść Sally Rooney, która u nas pojawiła się już po publikacji drugiej powieści tej autorki, nie urzekała w podobny sposób.

Czy z serialem, który właśnie powstał na podstawie "Rozmów z przyjaciółmi", będzie podobnie? Cóż, niestety tak. No chyba że lubicie ciągnące się w nieskończoność wymiany spojrzeń, które do niczego nie prowadzą.

Ja niestety należę do tej grupy osób, których książkowa wersja pierwszej opublikowanej w Polsce powieści Rooney nie zachwyciła. "Normalni ludzie" zdecydowanie bardziej przypadli mi do gustu w wersji serialowej, dlatego nie przejmowałam się tym, że "Rozmowy z przyjaciółmi" w papierze też mnie nie zachwyciły.

Porzuciłam je mniej więcej w połowie i wyczekiwałam ekranizacji powieści. Cóż, niestety tym razem się zawiodłam i serialowa wersja "Rozmów z przyjaciółmi" jest raczej dość zanudzającym rozczarowaniem.

"Rozmowy z przyjaciółmi" to historia życia Frances. Bohaterka znaczną część swojego czasu spędza ze swoją byłą partnerką, a obecnie przyjaciółką Bobbi. Dziewczyny są poetkami performatywnymi (tylko Frances pisze) i właśnie po jednym z takich wystąpień spotykają pisarkę Melissę.

Kobieta zaprasza dziewczyny na kolację i tak duet poznaje jej męża Nicka, który z kolei jest aktorem. Para staje się źródłem obsesji obu dziewczyn, aż w końcu między tą czwórką dochodzi do romansu.

Pozwalam sobie na porównywanie tych dwóch pozycji, bo trudno nie odnieść wrażenia, że twórcy serialu sami próbowali tego dokonać. Przemawia za tym i warstwa fabularna, i wizualna. Tu też mamy takie dość neutralne, trochę wyprane z intensywniejszych kolorów tło, dobrze dograną muzykę i niespieszne tempo, które tym razem okazuje się największą wadą serialu.

Ten brak porozumienia między Frances i Nickiem, ich nieustanne wymienianie się spojrzeniami, które bardzooo powoli doprowadza nas do jakiegoś rozwiązania, z pewnością miało przypominać relacje między Marianne i Connellem. Oddawać jakoś to milczące napięcie między tymi dwoma romansującymi ze sobą bohaterami.

Tutaj to jednak zupełnie nie wychodzi, bo między debiutującą na ekranie Alison Olivier i Joem Alwynem chemii absolutnie nie ma. Choć Olivier chyba całkiem nieźle wypada, to Alwyn prezentuje się przy niej dość przeciętnie.

Jego postać jest dość nijaka i lekko drewniana, zupełnie nie jestem w stanie uwierzyć w jego bohatera i jego motywacje. Pewnie dlatego wątek jego i Frances blednie w tym serialu, a znaczenie ciekawszy wydaje się drugi plan, czyli romans Bobbi (Sasha Lane) z Melissą (Jemima Kirke).

W każdym razie nasz główny "romans" to seria milczących spojrzeń, powolnych i niepotrzebnie rozwleczonych scen oraz kadrów, które prowadzą absolutnie donikąd. O ile jeszcze przez te początkowe odcinki da się jakoś przebrnąć, bo to przecież taka "artystyczna" wizja, to przy dwunastu robi się to już po prostu męczące.

Wiecie, ten serial nie jest tragiczny, ale niczym nie zachwyca. Z głowy wyparuje mi najprawdopodobniej bardzo szybko, choć moim zdaniem miał jakiś potencjał. Może gdyby lepiej dobrać bohaterów i nie silić się tak bardzo na powtórkę "Normalnych ludzi", to dostalibyśmy coś lepszego?

W każdym razie obejrzeć możecie, a nuż spodoba wam się to neurotyczno-nużące tempo. Polecam puścić go sobie jednak gdzieś tam w tle, gdy np. robicie coś w kuchni. Może dzięki temu nie zanudzicie się tak jak ja.