Wreszcie Justice League: The Snyder Cut ma sens | Widzieliśmy film!

Historia powstawania samego filmu Justice League oraz rozszerzonej wersji reżysersko-autorsko-normalnej jest niesamowicie zawiła. Ale w skrócie: Snyder Cut jest finalną wizją, która nie została spełniona przez m.in. ingerencje studia w pracę Zacka Snydera.

I jest to dobra wizja, która wreszcie ma sens. Jeżeli macie szansę, aby zobaczyć Snyder Cut — zróbcie to. Jeżeli dodatkowo w przeszłości zobaczyliście oryginalną wersję Justice League w kinie… musicie zobaczyć nową wersję. Z ręką na sercu jest to 175 stopni względem tego, co zobaczyli wszyscy fani podczas kinowej premiery w 2017 roku. Oto kilka powodów skleconych po seansie.

Oryginalna wersja wydawała się bardzo, bardzo, BARDZO pośpieszona. Mamy masę najróżniejszych objaśnień, wydłużonych wstępów, dodatkową historię… MASA rzeczy została dodana. Wreszcie, nawet jeżeli film jest dłuższy o prawie godzinę od Avengers: Endgame, to takie wydłużenie ma sens. Fani DC będą ukontentowani.

Wreszcie widzimy coś, co stanowiłoby podporę pod następne części. Tak, wreszcie widzimy prawdopodobnie tych bohaterów (cóż, antagonistę — widzieliśmy go w trailerze SC) i inną, dość ważną postać dla całego DC. Jest widoczny w filmie, ale jego prezencja wskazuje na większą rolę w dalszych filmach… właśnie, filmy?

Wspomniałem wcześniej o podporze pod następne części: The Snyder Cut tworzy idealną podporę pod następne dwie pozycje. Oficjalnie nie, nie powstanie żadna dalsza części. Wszystkie zapowiedzi, które zostały rzucone w tym filmie, są słowami i czynami rzuconymi na wiatr, niestety.

Czyli jak w kilka minut zapowiedzieć coś, co nigdy się nie stanie. A jakby się stało, to… damn. Wszystkie informacje, które dostajemy na tacy podczas epilogu. Epilog to prawdopodobnie najlepsza część, która jest także najgorsza. Hear me out: pewnie z 80% scen w epilogu to nowość. Jest to świetna zapowiedź czegoś, czego nie dostaniemy. I to boli najbardziej.

Godzina więcej niż Endgame, czyli prawie 4 godziny seansu. FIlm trwa około 3 godziny i 53 minuty odliczając napisany końcowe oraz wszystkie loga z początku. Jak na film? Bardzo, bardzo długo. Znając życie, jeżeli Snyder Cut miałby zostać wydany w kinach w tym nieszczęsnym 2017 roku, to byłby on rozdzielony na dwie części.

Tak, Cyborg dostaje o wiele więcej czasu. Diana dostaje o wiele więcej czasu na ekranie (tak samo, jak Amazonki). Flash dostaje prawdziwe, krótkie, bo krótkie, ale wprowadzenie. Wszystko ma o wiele więcej sensu.

Snyder Cut jest odrobinę inaczej poukładany niż wersja z 2017 roku. Dzięki temu film przyjmujemy odrobinę inaczej. Czy lepiej? Moim zdaniem: TAK. Koniec z wąsem CGI Supermana, koniec z walką Batmana na dachu. Jedynie tylko napiszę, że Alfred ma naprawdę gustowne nakrycie głowy we wczesnej scenie.

Jak w przypadku Justice League, mogło brakować sensu, wytłumaczenia czy… dobrego CGI, tak Snyder Cut ma to wszystko. No, CGI nadal czasem zawodzi. Można to zauważyć podczas startu pewnego Mercedesa. Jednak Snyder Cut to widowisko, które da się oglądać ze 100% bananem na twarzy. A to jest chyba najważniejsze w tym wszystkim?

Nie chcecie oglądać kolejnego kina superbohaterskiego? To może sprawdźcie newsa o Maliku Montanie i Lil Masti!